امام صادق (علیه السلام ) فرمودند  :عبرت گیر اى مفضل ! در این انواع تدبیر که علیم قدیر در این احوال مختلفه براى ایشان به عمل مى آورد آیا ممکن است که اینها بى مدبرى به عمل آید، اگر خون در رحم به جنین نمى رسید خشک مى شد مانند گیاهى که از بى آبى خشک شود.

و اگر در هنگام کمال او درد زائیدن او را از رحم تنگ بیرون نمى کرد، همیشه در رحم مانند زنده که در گور باشد مى ماند.

و اگر بعد از ولادت ، شیر از براى او به هم نمى رسید، یا از گرسنگى مى میرد، یا غذائى مى خورد که ملایم بدن او نباشد و بدنش به آن اصلاح نیابد.

و اگر هنگام احتیاج به غذاى غلیظ، دندان براى او نمى روئید، جویدن غذا او را ممکن نبود و فرو بردن او را دشوار بود و اگر آن شیر همیشه غذاى او مى بود، بدنش محکم نمى شد و اعمال شاقه از او به عمل نمى آمد.و ایضا بایست مادر همیشه مشغول تربیت او باشد و از تربیت سایر اولاد باز ماند.

اثبات خدا

پس فرمود که : کیست آن که مترصد احوال انسان است و او را در هر حال و به آنچه مناسب اوست مى رساند مگر آن خداوندى که او را از سراى عدم به ساحت وجود آورده و متکفل مصالح او گردیده ؟ اگر اشیاء به اهمال و بى مدبرى بر این نظام و نسق تواند بود، باید که تدبیر و تقدیر باعث اختلال امور گردد.

و این سخن در غایت رسوائى و بطلان است و دلیل جهل گوینده آن است ، و هر (ذى ) عقل مى داند که از خلاف تدبیر، انتظام نمى آید و تدبیر موجب اختلال امور نمى شود،

«سُبْحَانَهُ وَتَعَالَى عَمَّا یقُولُونَ عُلُوًّا کَبِیرًا(الإسراء/43)

او پاک و برتر است از آنچه آنها می‌گویند، بسیار برتر و منزه‌تر

گزیده ای از کتاب توحید مفضّل(بیان شگفتی های خلقت به بیان امام صادق (ع) به شاگرد خود مفضّل)