یکی از گنجینه های ادب فارسی که از قرآن کریم و آموزه های دینی تاثیر زیادی  پذیرفته است گلستان شیخ اجل سعدی شیرازی علیه الرحمه می باشد.که درحکایات مختلفی از آن به تاسی از قرآن کریم ،عالم بی عمل را مورد نکوهش قرار می دهد و او را به زنبور بی عسل تشبیه می کند

از جمله در باب اخلاق درویشان ، حکایت سی و هفتم  ضمن آوردن بخشی از آیه 44 سوره مبارکه بقره چنین می گوید:
« فقیهی پدر را گفت :هیچ از این سخنان رنگین دلاویز متکلمان (گویندگان)در من اثر نکند.سبب آن که نمی بینم از ایشان کرداری موافق گفتار.

ترک دنیا به مردم آموزند        خویشتن سیم و غله اندوزند
عالمی را گفت باشد و بس     هر چه گوید نگیرد اندر کس
عالم آن کس بود که بد نکند    نه بگوید به خلق و خود نکند

أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنسَوْنَ أَنفُسَکُمْ؟ »
(آیا مردم را به نیکى فرمان می ‏دهید و خود را فراموش مى کنید. بقره /44)