همگان تسبیح گوی دلدار
سَبَّحَ لِلّهِ ما فِی السَّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الاَرضِ وَ هُوَ العَزیزُ الحَکیمُ
آن چه در آسمان ها و آنچه در زمین است، برای خدا تسبیح می کنند و اوست عزیز حکیم.
حشر/1
بعضی گفته اند مراد از تسبیح موجودات، تسبیح تکوینی است، نه تشریعی، یعنی همه موجودات به زبان حال، نه زبان قال، خدا را تسبیح و تنزیه می کنند...
اما به نظر می رسد مراد قرآن از تسبیح موجودات، تسبیح با زبان باشد، زیرا : اگر آفرینش حکیمانه موجودات نشانه تسبیح باشد، ما این نشانه را می فهمیم، در حالی که خداوند در آیه ای دیگر (اسراء/44) می فرماید: «شما تسبیح موجودات را نمی فهمید»
تفسیر نور/ج11/ص533
آزمایش الهی
اَحَسِبَ النَّاسُ اَن یُترکَوا اَن یَقُولُوا ءَامَنَّا وَهُم لا یُفتَنُونَ:
آیا مردم پنداشتند همین که گفتند ایمان آوردیم به حال خود رها می شوند و مورد آزمایش قرار نمی گیرند؟
عنکبوت/2
معنای آیه 2 سوره عنکبوت این است که : آیا مردم گمان کرده اند که به صرف این که بگویند ایمان آوردیم، معترضشان نمی شوند و با بلاها و مصیبت ها آزمایش نمی گردند، آزمایشی که با آن آنچه در نهان دارند از صدق و کذب آشکار شود؟
تفسیر المیزان/ج16/ص147
اندیشه در غذا
فَلیَنظُرِ الانسانُ اِلی طَعامِهِ:
پس انسان باید به غذای خویش بنگرد (واندیشه کند)
عبس/24
آیت ا... العظمی مکارم شیرازی می گوید:
روشن است که منظور از نگاه کردن به غذا در آیه 24 عبس، تماشای ظاهری نیست، بلکه به معنای دقّت و اندیشه در ساختمان این مواد غذایی و اجزای حیات بخش آن و تأثیرات شگرفی که در وجود انسان دارد و سپس اندیشه در خالق آنهاست.
قرآن حکیم و شرح آیات منتخب/ص585
عنایت ویژه خدا به پیامبر اسلام حضرت محمد صلّی الله علیه و آله:
وَاصبِر لِحُکمِ رَبِّکَ فَاِنَّکَ بِأَعیُنِنَا وَ سَبِّح بِحَمدِ رَبِّکَ حینَ تَقُومُ:
برای (انجام) فرمان پروردگارت پایداری کن، که تو بر دیده ما جای داری و هنگامی که بر می خیزی، با ستایش پروردگارت او را به پاکی یاد کن.
طور/48
با این که همه اعمال و افکار انسان ها زیر نظر خداست، اما خداوند به اولیای خود توجّه مخصوصی دارد؛ مثلاً به نوح علیه السلام می فرماید: ساخت کشتی تو زیر نظر ماست (وَاصنَعِ الفُلکَ بِأَعیُنِنَا) «هود/37»
و به پیامبر اسلام صلّی الله علیه و آله و سلّم می فرماید: تمام وجودت زیر نظر ماست (فَاِنَّکَ بِأَعیُنِنَا) «طور/48»
تفسیر نور/ج11/ص298
انفاق در نهان و آشکار
وَانفَقُوا مِمَّا رَزَقناهُم سِرّاً وَ عَلانِیَةً یَرجُونَ تِجارَةً لَن تَبُورَ
و از آنچه روزی داده ایم در نهان و آشکار انفاق کرده اند، (آنها) به تجارتی امید بسته اند که هرگز زوال نمی پذیرد.
فاطر/29
«انفاق از رزق در سر و علانیه» به معنای این است که از مال خود به فقراء می دهند و چون در انفاق های مستحبّی می ترسند جنبه خودنمایی به خود بگیرد و خلوص آن از بین برود، لذا آن را پنهانی انجام می دهند و در انفاق های واجب، برای اینکه اطاعت خدا در بین مردم شایع شود و دیگران هم تشویق شوند، علنی می دهند.
تفسیر المیزان/ج17/ص60